1895 – Kiedy Karol jest ośmioletnim chłopcem, stygmatyczka, siostra Vincentia, z klasztoru Urszulanek w Sopron na Węgrzech radzi, aby młody arcyksiążę został otoczony szczególną modlitwą, ponieważ w przyszłości stanie się cesarzem i będzie musiał wiele cierpieć jako wyjątkowy cel ataków piekła. Mała grupa zaczyna modlić się za niego i w jego intencjach. Przekształca się ona później w Ligę Modlitewną Cesarza Karola o Pokój Między Narodami (Kaiser Karl Gebetsliga für den Völkerfrieden).
1922 – Cesarz 1 kwietnia umiera na Maderze.
1923 – Wilhelm Miklas (prezydent Austrii w latach 1928-1938) apeluje do arcybiskupa Wiednia, kardynała Friedricha Gustava Piffl, o podjęcie niezbędnych kroków w celu rozpoczęcia procesu kanonizacyjnego cesarza.
1925 – Biskup Sigmund Waitz (późniejszy arcybiskup Salzburga) udziela kościelnej aprobaty Lidze Modlitewnej Cesarza Karola o Pokój Między Narodami. Rozpoczyna się diecezjalny proces gromadzenia dowodów oraz zeznań, przesłuchiwania świadków, a także opracowywania ostatecznej biografii.
1949 – W Watykanie zainicjowana zostaje sprawa kanonizacyjna cesarza Karola. Władca otrzymuje kościelny tytuł „Sługi Bożego”.
1953 – Rozpoczyna się wydawanie Rocznika Ligi Modlitewnej. Poza prezentowaniem artykułów na temat Sługi Bożego publikacja szczegółowo opisuje działalność Ligi z poprzedniego roku i zawiera świadectwa wiernych, którzy prosili o wstawiennictwo cesarza Karola i wierzą, że otrzymali łaski dzięki jego orędownictwu.
1972 – 1 kwietnia, w pięćdziesiątą rocznicę śmierci cesarza Karola, jego sarkofag zostaje otwarty, a ciało zbadane zgodnie z wymogami Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Ten akt ma dać pewność na temat miejsca pochówku i zabezpieczyć możliwe relikwie. Na czele Komisji stoi Jego Ekscelencja Bruno Wechhner, biskup Feldkirch. Reszta składu komisji przedstawia się następująco: biskup Funchal i jego sekretarz, profesor archeologii o imieniu Romoli i jego zespół, notariusz, dwoje lekarzy. Licznie przybyli również mieszkańcy Austrii, Południowego Tyrolu, Szwajcarii, Niemiec, Portugalii i Szwecji. Ligę Modlitewną reprezentuje jezuita, ojciec Henry Segur. Obecni członkowie rodziny to: najstarszy syn cesarza, arcyksiążę Otto, wraz z żoną Reginą oraz ich trzy córki, Michaela, Walburga i Gabriela, a także najmłodszy syn cesarza — arcyksiążę Rudolf. Po otwarciu sarkofagu okazuje się, że ciało Sługi Bożego jest wyjątkowo dobrze zachowane, mimo iż szybka w trumnie została wcześniej wybita, co wystawiało ciało na wpływ wilgotnego powietrza tropikalnego. Chociaż po śmierci zabalsamowano je, proces ów był pospieszny i tylko szczątkowy, więc nie może całkowicie odpowiadać za ten stan. O ile nieskażenie jest jednym z przejawów świętości (ciała wielu świętych nigdy nie uległy rozkładowi), to Kościół jednak nie interpretuje tego znaku ipso facto jako dowodu świętości. Ciało cesarza zostaje ubrane w nowy mundur, przyniesiony specjalnie w tym celu, umieszczone w nowej trumnie, a sarkofag ponownie zapieczętowany.
1994 – W Rzymie zostaje opublikowane Positio Sługi Bożego Karola Habsburga. Opisuje ono życie cesarza, zawiera kompletną i szczegółową biografię, jego pisma oraz zachowane świadectwa ludzi, którzy go znali. Składają się na nie dwa tomy o objętości ponad 2650 stron.
1995 – Konsultanci Kongregacji Do Spraw Świętych z zakresu historii dokonują przeglądu wszystkich materiałów zawartych w Positio i są odpowiedzialni za znalezienie odpowiedzi na podstawowe pytanie: „Czy cesarza Karola I Habsburga charakteryzowała heroiczność cnót?” Grupa sześciu teologów odpowiada na nie twierdząco. Wyniki ich obrad zostają opublikowane przez Kongregację.
2002 – 29 października zespół dziewięciu teologów potwierdza heroiczność cnót Sługi Bożego i zwraca się z prośbą do biskupów oraz kardynałów Kongregacji Do Spraw Świętych o wyrażenie zgody na przedstawienie dekretu o heroiczności cnót przed Ojcem Świętym.
2003 – 12 kwietnia Ojciec Święty, papież Jan Paweł II, ogłasza heroiczność cnót cesarza Karola, nadając mu tytuł „Czcigodnego Sługi Bożego”.
2003 – Dekret uznający cud przypisywany Czcigodnemu Słudze Bożemu zostaje odczytany przed papieżem Janem Pawłem II w dniu 20 grudnia. Niezwykłe wydarzenie dotyczy polskiej siostry zakonnej, która była odpowiedzialna za duży szpital w Brazylii. Poważne problemy z nogami przykuły ją do łóżka. Po kilku nieudanych operacjach jej stan nie poprawił się, wdało się zakażenie, zaś ból wzrastał. Jedna z jej współsióstr zasugerowała, że powinna modlić się do Sługi Bożego Karola Habsburga. Zakonnica odrzuciła jednak tę sugestię na rzecz bardziej znanego i popularnego świętego. Choroba jednak nadal postępowała. Ostatecznie zdesperowana siostra pomodliła się za wstawiennictwem cesarza Karola. Następnego dnia całkowicie wyzdrowiała. Ze względu na pracę zakonnicy w szpitalu i jej liczne operacje przypadek ten jest dobrze udokumentowany przez różnych lekarzy oraz pielęgniarki.
2004 – W niedzielę 3 października na placu św. Piotra w Rzymie papież Jan Paweł II ogłasza cesarza Karola błogosławionym na oczach tłumu szacowanego na 50000 osób. Wydarzenie transmitowane jest na żywo w całej Europie, a następnie przekazywane dalej na resztę świata.
Obecnie – Liga Modlitewna zabiega o kanonizację cesarza Karola, zaś liczba jej członków wzrasta. Kościoły na całym terenie dawnej monarchii austro-węgierskiej fundują kaplice i ołtarze poświęcone bł. Karolowi. Otrzymywane i rozpatrywane są sprawozdania z modlitw oraz możliwych cudów przypisywanych jego wstawiennictwu.
Na podstawie: „Timeline of the Steps Toward Sainthood for Blessed Karl” by Br. Nathan Cochran OSB.