DZIEŃ DRUGI: CESARZ ODDANY NAJŚWIĘTSZEMU SERCU JEZUSOWEMU
Jezu, cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca Twego.
W dniu 2 października 1918 r. Błogosławiony Karol poświęcił siebie i całą swoją rodzinę Najświętszemu Sercu Jezusowemu.
Poprzez cierpienie wynikające z bycia źle osądzanym, oczernianym i prześladowanym, chęć poświęcenia życia dla swoich narodów, wygnanie i przez swoją bolesną, śmiertelną chorobę Cesarz pozwolił, by jego serce uformowało się w jedności z Najświętszym Sercem Jezusa.
Nawet na wygnaniu i w chorobie Cesarz bardzo poważnie traktował obowiązki monarchy i ojca wobec swoich narodów. Ze względu na jego chorobę Cesarzowa Zyta czytała mu na głos gazety, ale czuła, że artykuły bardzo go martwiły i źle wpływały na jego nerwy. Prosiła, aby zaniechał lektury, ale Cesarz odpowiedział: „Bycie poinformowanym jest moim obowiązkiem, a nie przyjemnością. Proszę, czytaj!”.
Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego wzmocniło Cesarza w czasie jego ostatnich dni. Na łożu boleści powiedział do hrabiny Mensdorff: „Jak to dobrze, że można ufać Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Inaczej byłoby to wszystko nie do wytrzymania”.
Błogosławiony Karol przez całe swe życie, jak również podczas śmiertelnej choroby, trzymał pod poduszką obraz Najświętszego Serca Jezusa. Pewnego razu, gdy Cesarzowa Zyta chciała, żeby jej mąż odpoczął, wyjęła malowidło i trzymała przed oczyma Cesarza. Powiedziała, że sen jest mu absolutnie potrzebny, dlatego powinien poprosić o niego Pana. Spojrzał on na Jego wizerunek natarczywie, lecz zarazem pobożnie, i powiedział: „Najdroższy Zbawco, proszę, pozwól mi odpocząć”. Wtedy też udało mu się zasnąć i odpoczywał przez trzy (bardzo potrzebne) godziny.
Modlitwa: Panie i Boże mój, idąc w ślady Twego wiernego Sługi, Cesarza Karola, pragnę oddać się całkowicie Twemu Przenajświętszemu Sercu. Wysłuchaj, proszę, moich błagań i racz spełnić moją prośbę [tu wstaw swoją prośbę] za wstawiennictwem Błogosławionego Cesarza Karola Habsburga. Amen.
[Zdrowaś Maryjo, Ojcze nasz, Chwała Ojcu]